Gedichten | Proza | Bundel
Alles smelt
Later die avond zaten we in de tuin
toen uit het noorden een hels geluid klonk.
Het leek op het breken van ijsschotsen.
Niet dat we daar ooit bij zijn geweest
maar volgens oma moet je af en toe geloven
in het onvoorstelbare.
Hoe vossensporen in een sneeuwlandschap
lijken op kindervoetjes die richtingloos
scheve cirkels trekken door het wit.
Ik droom van een huis als in een kinderschets:
de zolder een kamer waar alle tijd smelt.
Tegen de schuine wand een boekenkast
vol verhalen over vergeten helden en een kleine
geruststellende steen in de vensterbank.
Na het sterven van de echo vergelijkt ze
de impact van sprookjes met die van de krant wijst naar de moedervlekken op mijn arm, zegt:
jouw huidskleur is de voorbode van iets groters.
Niemand weet waarom de hemel zo geestdodend zwijgt
ik wil verdwijnen in de kantlijn van mijn moeders kinderjaren.
Met grote-mensen-passen haar sporen volgen
in het zand, die dag dat ze voor het eerst
een ik gewaarwerd en verbaasd naar achteren keek
want afdrukken zijn hoegenaamd bewijs.
Niemand weet waarom de hemel zo geestdodend zwijgt
of waar een moeder voor het laatst
haar kind heeft aangeraakt.
Ik loop mijn lichaam na
op nooit ontdekte schaduwplekken.
Vind enkel een langwerpige echokamer
waarin steeds datzelfde nietsbetekenende
?
Vandaag is elke ademhaling angstaanjagend werkelijk.
Welke lucht je longen vult, welke kleuren om je heen-
Het lichaam is een onherbergzaam cahier
zolang je niet naar binnen kijkt
weet niemand wie je bent geweest.
Nieuwe dag
Het veldwerk laten we aan anderen
- wij kopen beschuit en rozenkransen -
bij het krieken van de dag hoor ik nog net
het licht door haar pupillen zeilen.
Ik stel me voor hoe tranen zich verzamelen
tot het verdriet van alledag een gekoesterd
kleinood wordt. Wat zal blijven hangen
van die jaren dun als rijstpapier?
Ze lijkt op mij zoals vogels in de vlucht
op elkaar lijken. Op een dag zal ze
het vraagteken in haar geschiedenis
ontdekken, ‘luister,’ zal ik dan zeggen
‘laat het genoeg zijn dat je wordt gedragen
op handen die naar vertes wijzen’.
Maar dat is later, nu ligt ze nog
in een onbeschreven tijd
is alles troebel en vormelijk
sluipen wij op tenen
langs wat een leven worden moet.
Gedichten | Proza |Bundel
Neem je ouders mee naar het museum
Hij gelooft me wel, maar hij begrijpt het niet. ‘Pap,' zeg ik, ‘soms voel ik me een attractie, iets buitenissigs waar je ongegeneerd naar kan staren en ik weet niet wat ik beschamender vind: de hoofden die zich omdraaien, de blikken die langer dan nodig blijven hangen, of dat ik steeds zo vriendelijk terugkijk.’
Ik heb hem hoog zitten, mijn vader. De kloof die de idealen van ouders en kinderen zo vaak doormidden splijt en die groter wordt naarmate die laatsten zich afzetten, wil ik liever overbruggen dan verwijden. Dus ik zeg niet, ‘ok, boomer’ maar neem hem mee naar het Krölller Müller Museum. Of beter: hij neemt mij mee, want ook al is het voor anderen misschien niet zichtbaar, ik ben zijn zoon.
Lees de hele tekst hier.
Simson Staalslijper
Hans Staalslijper is wat men noemt een man uit een stuk. Of liever een jongen, een zeemanjongen met in zijn eeuwige hemdsmouwen biceps bollend als scheepskabels. ’s Nachts schuimt hij de kroegen af op jacht naar vrouwelijk vertier, tot een van zijn escapades uitmondt in een zwangerschap. Instinctief weet hij wat dat betekent: geen nieuwe tochtjes meer, maar huisje-Hester-beestje.
Hester zit in een ander parket, om niet te zeggen: onbevattelijker. Haar toekomst wordt niet naar voren gehaald maar om zeep geholpen. In haar dromen spelen kleine Hestertjes, laat staan kleine zeemanjongetjes, zelfs geen figurantenrol. Nog los van de ideële bezwaren denkt ze gewoon niet aan zichzelf als moeder. Ze beziet haar zwangerschap als een boetedoening, al gebruikt ze die woorden niet en weet ze niet waarvoor ze dan moet boeten. Misschien heeft God die bewuste nacht loerend in de berm gelegen en heimelijk afgedrukt toen ze haar Hans mee naar huis troonde, op een benevelde manier gelukkig.
Lees de rest van dit feuilleton hier.
Debuutbundel Demarcaties
Demarcaties verhaalt over de slagschaduw van bestaande en bedachte grenzen. De parade die voorbijkomt is kleurrijk en talloos: zuigelingen, kroondragers, vrouwen die rijstkorrels invlechten, mannen die schaamteloos ruimtes claimen, schijnbaar verloren wezen, wapenbroeders en lenteliefdes. In deze bundel blijft geen kantlijn onopgemerkt; wat zich ophoudt in de marge zal eindelijk voor het voetlicht treden.
De bundel vooruit bestellen? Stuur een e-mail naar info@uitgeverijpassage.nl
Verwacht: mei 2025